Leven met jongdementie maakt van je leven een rollercoaster.
Bij de diagnose zijn we in een achtbaan gestapt en we weten niet wat ons te wachten staat. Het gaat soms steil bergop om ook heel erg diep te vallen. Achter iedere bocht weer iets onbekends.. Vaak heb ik het gevoel dat ik mij in een mijnenveld begeef. Naar Jerry toe probeer ik zo rustig mogelijk te zijn want anders werkt het niet.
Wie mij kent, weet dat ik nogal temperamentvol ben, dus dat is een hele opgave voor mij. En in de overtuiging dat ik Jerry zijn belangen steeds moet verdedigen borrelen de emoties al eens hoog op en raak je de mensen die het dichtst bij je staan het hardst. Dus : aan ‘mijn’ mensen, bedankt voor jullie geduld !

En zo is het weer ook de laatste dagen. Vorige week konden we nog genieten van heerlijke temperaturen die nu plaats gemaakt hebben voor druilerige herfstdagen. Maar alles heeft zijn charme.
Door de warmte was het moeilijk om kilometers te wandelen, maar toch maakten we een tochtje van 2,5 km op een uurtje tijd. Vorige week konden we gebruik maken van een duofiets. Jerry bloeide helemaal open. Hij had een lach op zijn gezicht en genoot met volle teugen.
Hij zong zelfs mee !
Tussendoor maakten we wandelingetjes, maar Jerry zijn oog viel iedere dag op de fiets. Dus ik hoop dat ik hier nog een oplossing voor kan vinden zodat we vaker kunnen fietsen.
Afgelopen zondag hebben we onze eerste wandeling met zijn orthopedische schoenen kunnen maken. Met dank aan Reyskens Orthopedie voor het snelle en geweldige werk ! Jerry staat steviger, en hij stapt vlotter en hij is fier op zijn nieuwe schoenen. 3 km op iets meer dan een uur. Na iedere kilometer wel een pauze. Maar hij heeft vlot gestapt !
Daar moet iets tegenover staan. Jerry mag niet naar de kermis en zelf willen we er ook niet naartoe, want uiteindelijk leven we nog altijd in corona-tijd. Dus zijn Thibau en ik maar vlug tot daar gereden en hebben een wafel meegenomen naar het woonzorgcentrum om hem te belonen voor de inspanning. Op die manier weet hij toch dat het Hasselt kermis was.
Maandag was een druilerige dag. Na al 2x helemaal doorweekt te zijn had ik niet veel zin in een wandeling. Maar Jerry deed gewoontegetrouw zijn mondmasker op en mijn jas aan. We zijn eens aan de deur gaan kijken om te laten zien dat het weer niet echt meezat.
Dus hebben we de basketbalring uitgehaald en zijn we blijven bewegen.
Op dinsdag scheen het zonnetje weer heerlijk, dus zijn we weer 2,9 km van het weer gaan genieten. Bij vertrek zag Jerry dat ik weer ging meten met mijn gsm. Zijn voorliefde voor technische hoogstandjes stak weer even de kop op. Hij liet mij alles klaarzetten, nam de gsm over en stak hem in zijn zakken.
De wandeling verliep iets moeizamer dan zondag, maar de kilometers zitten weer in de benen.

#yeswecan