Ondertussen zijn we iets meer dan 2 maanden verder met ons project en ik moet eerlijk toegeven … dit had ik niet verwacht ! Mijn mama zei en zegt vaak tegen mij : “Helen, je moet niet steeds proberen de wereld te verbeteren!” . Dus deze keer legde ik mijn lat (nog) niet te hoog … We zouden wel zien waar het ons bracht en nu staan we al verder dan we durfden hopen … en nieuwe ideeën zijn in de maak. Steeds weer sta ik versteld van de positiviteit, de gedrevenheid, de sportiviteit, de omgang met elkaar van de mensen met jongdementie en hun partner of mantelzorgers.
Gisteren werd de trainingssessie gevuld met wat nieuwe elementen : evenwicht en coördinatie. Een hele uitdaging, dacht ik, maar er werd gewerkt tot ze het onder de knie hadden. Niet zozeer omdat ik niet eerder wilde stoppen, neen, integendeel, het doorzettingsvermogen sprak boekdelen. Wat genoot ik hiervan en moest in mijn eigen toegeven dat ik wel wat kon leren van deze vastberadenheid …
Het lijkt misschien cliché maar het zijn die kleine dingen die de grote drijfveer zijn : de mooi glimlach tijdens het fietsen, voor de trainingssessie al klaar staan op de loopband, de welgemeende dank je wel achteraf …
Ik hou er dus helemaal niet van als iemand tegen mij zegt : wat zielig toch, dat moet toch wel zwaar zijn, kunnen ze dat nog ? … wel ik hoop dat bij jullie de haren ook recht omhoog gaan staan bij het horen van deze uitspraken !
In plaats van ocharm te zeggen, kunnen we misschien allemaal eens kijken wat mensen met jongdementie wel nog allemaal kunnen en respect en begrip opbrengen . Dus ik daag jullie uit om eens te kijken naar de persoon en niet zozeer naar het feit dat de gedragingen niet uniform verlopen, zoals wij het gewoon zijn … wees een buddy en wijs de weg die ze alleen niet vinden !
