Het heeft even geduurd voordat ik deze blog wou en kon schrijven. Misschien was het mijn verdriet dat mij tegen hield of het feit dat dit neerschrijven ervoor zorgt dat de confrontatie met het afscheid van Carine, harde realiteit wordt. Maar wat we nooit hadden verwacht, zeker nu nog niet, gebeurde : Carine verloor de strijd tegen kanker. Ik noem de laffe tegenstander bij naam, want het gevecht dat Carine aanging was moedig en we gaven haar heel veel kans op winnen want zo was Carine : Nooit opgeven ! Ik kan met geen woorden omschrijven hoe moeilijk het voor velen is om verder te gaan zonder Carine. Ik deel met jullie mijn afscheidsbrief …
Lieve Carine,
Het moeilijkste wat ik op dit ogenblik kan doen … een brief naar jou schrijven en weten: deze keer krijg ik geen berichtje terug. Liedjes zeggen zo mooi : afscheid nemen bestaat niet, maar dit doet pijn, diep in ieders hart die je zo graag zagen.
Lieve Carine,
Normaal ben ik degene waarvan er steeds een waterval aan woorden is, maar het zoeken naar de juiste woorden die jouw prachtige persoon omschrijven doet nu zoveel verdriet. Zo bang dat ik ook maar iets vergeet te zeggen hoe uniek jij toch wel was.
Vanaf dag een dat ik je leerde kennen, voelde ik de warmte die jij uitstraalde naar iedereen. Eén blik van jou met je prachtige altijd aanwezige glimlach en hoe slecht onze dag ook was, je toverde ze meteen om. Samen werken met jou leerde me echt te gaan voor warme zorg, zonder je door iets of iemand tegen te laten houden, ja zelfs al botste dat met anderen. Iedereen verdiende volgens jou dat tikkeltje extra. Samen met jou, Chris, An en Estelle werden we een dreamteam, we dachten dat we onverslaanbaar waren, maar de realiteit liet anders zien … Maar wat het leven ook voor tegenslagen gooide, met je eeuwige positiviteit en vechtlust zochten we steeds een weg.
Voor elk project, dat het leven voor anderen mooier maakte, was je te vinden. De twee witten (Carine en Chris) werden een vaste waarde. Denken we maar aan “I Run Because I Care” … ja, je kreeg zelfs Chris, met succes, aan het lopen. En alles wat je deed was met een stralende lach.
Daarna gingen we voor een groot project : we gingen ons inzetten voor mensen met jongdementie en “Over de Brug” was geboren. Wat heb je velen hun verdriet en pijn omgezet in een lach, hun terug vechtlust gegeven. Wat was ik trots als ik jou als buddy aan het werk zag ! En dan je magische handen : je toverde elke tafel om tot een uniek kunstwerk en je bloemstukjes … we konden amper volgen waar al die takjes en bloemen naartoe gingen …
Ze zeggen altijd : never change a winning team … Maar het ondenkbare gebeurde : je kreeg een strijd van de hoogste categorie voorgeschoteld. Jij ging je vijand te lijf als een leeuwin, niets of niemand zou jouw plezier in het leven afnemen, je had nog zoveel dromen… En wij geloofden allemaal in jou. Als iemand dit gevecht zou winnen dan was het toch wel ons Carine. Je haalde alle trucjes uit de kast en even leek het dat je tegenstander Knock Out was … maar je tegenstander was unfair en meedogenloos. Als ik nu je berichtjes terug bekijk of denk aan wat je altijd zei dan merk ik dat ik het de laatste dagen ook heel vaak gezegd heb : het is dikke shit !
Zondag waren de 3 musketiers nog even samen … niet om te vechten, maar om voorlopig afscheid van elkaar te nemen. Ons dreamteam zal nooit meer hetzelfde zijn, maar beloof ons dat je je warmte nog laat voelen, als ons hart even koud wordt omdat we je zo missen. Beloof dat je even naar ons zwaait, zodat we weten dat je nog bij ons bent diep in ons hart. Je laatste woorden voordat we vertrokken waren “Merci” , met de mooiste glimlach ooit, terwijl je zachtjes naar ons zwaaide … Maar wij zeggen duizend maal dank je wel voor de liefde en warmte die jij ons gaf.
Lieve Carine, rust zacht … je hebt voor altijd een plaatsje in ons hart.
Over de Brug startte samen met Carine, die met haar warm hart mensen met dementie wou helpen, mooie momenten bezorgen, met haar inzet en prachtige glimlach. Over de Brug zal nooit meer hetzelfde zijn, maar we nemen haar vechtlust mee, we zullen niet zomaar opgeven.
Onze gedachten gaan uit naar haar echtgenoot, Ludo en haar familie en naasten die elke dag een prachtig en liefdevol persoon moeten missen. Heel veel sterkte vanwege ons ganse “Over de Brug” team.