Paul … zoveel herinneringen vanaf de start van Over de Brug… en toch is het moeilijk om iets neer te pennen. Ik herinner me nog goed de eerste kennismaking, stilzitten en niets doen was niets voor jou en Martine. Alle sporttoestellen die er stonden werden uitgetest. Al zal de gedachte aan je duowalk met Martine op de loopband ons nog vaak doen lachen. Het was toch heel iets anders dan gewoon buiten gaan joggen. Maar jouw Martine gaf niet op en ja hoor na een tijdje lukte het … Als fervent sporter wisten we meteen wat jouw troeven waren en je had al meteen je favoriete buddy gevonden, Carine … Samen gaan joggen, op de spinningfietsen virtuele rondes rijden, dansen, zingen, … je deed het allemaal. En wat waren we trots toen jullie geselecteerd werden om de Alpen in te trekken om te laten zien dat mensen met jongdementie zoveel meer zijn dan hun ziekte alleen. Lieve Paul, wat was het fijn je steeds te zien binnenwandelen op een activiteit … altijd zo enthousiast en blakend van energie, maar altijd samen met uw “Mie” … Martine was jouw drijvende spil. Ze zei altijd : als je elkaar graag ziet, kan je alles aan… al wist ze dat dementie geen eerlijke vijand was, ze sprong van kar tot kar en maakte van elk moment samen met jouw tot een waardevolle herinnering. Je leerde je favoriete liedje aan iedereen die het niet kende, ook aan ons Christien, die het altijd ter ere van jou zal blijven zingen.
Mijn mooiste herinnering aan jou is een die ik nog vaak aanhaal op lezingen om aan te geven dat we meer vanuit ons gevoel en ons hart moeten doen, net zoals jij deed …Jos en Christel kwamen voor het eerst naar een activiteit van Over de Brug. We stonden buiten in het zonnetje in een kring en wilden hen een mooi welkom geven, maar Jos kreeg het moeilijk, begon te wenen en zei : ik wil hier niet zijn en ze hebben mijn autosleutels afgepakt. Ik die altijd wat te zeggen had, wist het niet, net als iedereen anders die erbij stond. Tranen vulden onze ogen en jij dacht niet na, ging op Jos af, pakte zijn schouder vast en klopte er eens stevig op en zei ‘tis goed … Dat kleine gebaar maakte zoveel verschil en liet zien dat er voor elkaar zijn, zit in de kleine dingen … dankjewel daarvoor, Paul.
Vier jaar geleden kreeg je een zware infectie en ik vergeet de verslagenheid van jouw Martine aan de telefoon nooit … maar ze ging voor je vechten als een ware furie want het was nog niet jouw tijd om te gaan. En dit deed ze met zoveel volharding en liefde … je moest uit een diep dal klimmen maar bergen trotseren was nu eenmaal de rode draad in jullie leven. De tocht verliep moeizamer dan anders, maar ook deze berg werd beklommen. De verhuis naar het woonzorgcentrum werd zolang mogelijk uitgesteld maar ook deze berg stond in de weg… het werd een moeilijke berg. Tot enkele weken geleden een nieuwe infectie je overviel … overviel want enkele dagen ervoor was je nog op een zomerfeest, met je nieuwe zwemshort die Martine zorgvuldig voor je uitgezocht had. Vol ongeloof keek ik naar de filmpjes…
Hier in het ziekenhuis, vechtend om deze allergrootste en zwaarste berg te beklimmen, kon jouw Martine enkel naast je blijven. Deze berg Alzheimer moest je alleen beklimmen en dat was zwaar om te zien door iedereen die je zo graag ziet …
Eens boven liet je Martine los …
In Montmartre staat een huisje … Daar hoog op de heuveltop
Met 4 kleine vensterraampjes
En een deurtje nooit op slot…
Iedereen weet dat je daarboven op haar zal wachten … in jouw huisje boven op die heuveltop.
Rust zacht, lieve Paul.