Waar zal ik beginnen? Misschien gewoon in het prille begin, in 2018, onze eerste kennismakingsactiviteit in Bilzen. Een dik kwartier voor aanvang stonden Eddy en zijn Sonja al voor de deur en dat veranderde alle volgende activiteiten niet. Het lotgenotencontact nam een zeer belangrijke plaats in tijdens de jaren die volgden. Het eerste beeld dat we van Sonja kregen was een dame die steeds vooruit wou en zo sprong ze bijna letterlijk op onze loopband. Kilometers en kilometers heeft ze hierop gewandeld. Ze kwam binnen, eender welke activiteit, jas uit en onmiddellijk richting loopband. En daar ging ze, niet te stoppen. Ook tijdens de wandelingen liep Sonja met een van onze buddy’s vooraan. Het moest vooruit gaan. Eddy zei in het begin dat het vooral de wandelactiviteiten zouden zijn waar ze aan zouden deelnemen… nu, ik kan me geen activiteit herinneren waar ze niet aanwezig waren. Gewoon samen zijn bij de “familie” was zo belangrijk. Sonja was er steeds en Eddy zorgde voor de bediening van spijs en drank en keek liefdevol toe …
En bij iedereen is er wel zo een speciaal moment dat nooit vergeten zal worden en bij Sonja is dat ongetwijfeld het moment dat we terug kwamen van de wandeling met de ezeltjes. Ze werden netjes in de wei gezet en daar vertrok Sonja … niet alleen maar met een van de ezeltjes langs haar. We keken toe en kregen zo een warm gevoel, pinkten een traan en lachen nog steeds warm, denkend aan dit moment. Onbeschrijflijk en je moest er bij zijn om te weten welk gevoel dit bij ieder teweeg bracht. Sonja haar liefde voor dieren zat er nog steeds, het had het juiste moment en de kans nodig om terug naar boven te komen.
Zo is dat met (jong)dementie … ze verliezen stukjes, maar diep vanbinnen is het een persoon die tot veel in staat is, vooral het gevoel … dat gaat nooit weg.
Sonja was een sterke vrouw en met de liefdevolle zorgen van Eddy deed ze iedereen versteld staan. Het was voor Eddy zwaar om te stoppen met zorgen voor… Zijn Sonja was zijn alles. Maar houden van was ook hier loslaten en zo bleef hij bij haar tot het allerlaatste moment. Hij hield haar handen vast, nog een laatste kus en neus tegen neus, waar ze anders zo van giechelde en liefdevol naar hem keek … maar deze keer bleef het stil… We zullen nog vaak terugdenken aan de vele momenten samen. En Eddy, je blijft voor altijd een deel van onze “Over de Brug” familie. Rust zacht, lieve Sonja …
