Een bericht van Karel … Monique is overleden. We wisten dat jongdementie haar de laatste maanden een ware strijd bood, maar dit bericht kwam binnen. Weeral een prachtig persoon die de oneerlijke strijd met dementie aanging, om nog zoveel mogelijk mooie momenten samen te creëren. Ondanks de diagnose ging Karel op zoek om zoveel mogelijk onvergetelijke momenten samen met Monique te maken. En dat waren er heel veel …
Zaterdag 9 september werd in Lommel afscheid genomen van Monique. In de kerk liet de herinneringsmuur, die Karel voor Monique maakte in de afgelopen jaren, zien welke momenten zo belangrijk waren in hun leven … De vele foto’s, die nu herinneringen zijn, zullen helpen om het verdriet af en toe af te wisselen met een mooie gedachte aan Monique. Een laatste keer waren we samen met Monique in ons midden … maar we zullen haar steeds met ons meedragen in ons hart. We zullen er zijn voor Karel en Laura … want eens familie, altijd familie!
Ik deel graag onze tekst zodat jullie kunnen zien wat een prachtig persoon Monique was.
Lieve Monique,
De gedachte dat je er niet meer bent, doet pijn. Veel pijn. De afgelopen dagen heb ik mijn best gedaan om enkel de mooie momenten te herinneren. Soms lukte dat , soms ook niet. Ik zal beginnen bij onze eerste ontmoeting, die ik en vele anderen echt nooit zullen vergeten. De Ontmoetingsdag Jongdementie in Genk. Ik werd gevraagd om bewegen op muziek te geven en daar stonden we met een grote groep in een kring. De muziek begon te spelen : Waterloo van ABBA. Ik begon met de eerste pasjes en bewegingen en daar kwam je op me toegelopen. Je pakte me met beide handen vast met je stralende lach en vertelde al springend wat je thuis allemaal van ABBA had. Dat niemand de pasjes verder wist … dat kon je gestolen worden. Dus toen je uitverteld was , begonnen we gewoon terug opnieuw. Dat is wat jongdementie is … onvoorspelbaar, telkens weer …
Een tijdje later kwam je samen met Karel naar het verre Bilzen afgezakt om deel te nemen aan onze activiteiten. En er kwam nog een bezoekje. En nog een. En zo werd je een deel van onze “Over de Brug” familie, samen met Karel. Als je binnenkwam waren je eerste woorden : Kijk eens hier. Ik ben naar de kapper geweest. En iedereen was blij je te zien en te genieten van je aanstekelijke lach. Want eens je begon, dan was er geen stoppen aan. Dan denk ik aan onze zomeravond in de tuin van Christel en Jos. Met de grote parachute waar de balletjes heen en weer rolden en je schaterde bij elk balletje dan in de lucht vloog.
Je ging nieuwe uitdagingen aan zoals boksen bij gekke Willy en durfde zelfs het gevecht aan met Chop … ook weer met je stralende lach. Je hielp op de jongerendag met het keuren van de spaghettisaus en we zongen op de picnicbank “Thank you for the music” … Je betoverde iedereen met gewoon jezelf te zijn en liet een warme indruk achter. We knuffelden samen met dieren, wandelden, zongen, dansten, knutselden, … Je kwam op TVL met “Over de Brug” en Rik de Leeuw. Je opende onze belevingstuin met Jos. Je fietste lustig rond aan de Paalse Plas op onze “Memory Walk” voor Jerry. Overal waar je met Karel kwam legde je Memory Stones voor Jerry. En die van jullie werden dan ook nog het vaakst gevonden. Nu is het aan ons om voor jou Memory Stones te leggen. Overal waar we zullen wandelen zullen we zorgen dat je blijft in de herinnering van velen. Zoals je was en zoals je altijd in onze herinneringen zal blijven : een prachtige vrouw, met een vastbesloten karakter, met de meest stralende en aanstekelijke lach, met ogen om in te verdrinken, …
Jongdementie nam steeds een extra stukje van je af. Het ergste vond ik toen je glimlach werd afgenomen. Hoe kan een ziekte zo hard zijn ?
Karel, dank je wel om telkens de vele kilometers te maken om samen met ons het verschil te maken voor mensen met jongdementie.
Lieve Monique, mijn Dancing and Singing Queen, dank je wel voor je lach, dank je wel voor de muziek die je met ons deelde … We gaan je zo hard missen, maar vergeten zullen we je nooit.
Ik weet zeker dat Jerry en Carine je opwachten om je hand vast te houden of samen met je te zingen. Stuur ons af en toe een veertje of laat een vlindertje dicht bij ons fladderen zodat we weten dat jullie steeds dichtbij zijn … Goede reis en tot ziens …
