Deze week volgde ik een bijscholing over “Herstel bij mensen met dementie. Doen en laten”. Het was een hele boterham … maar 1 zinnetje heb ik in het groot neergepend : durf de regie uit handen te geven.
De regie uit handen geven, dat is loslaten, geen controle hebben over wat het scenario gaat zijn, … oei , voor controlefreak nummer 1 is dat wel een hele opgave. Maar als ik kijk hoe we onze trainingssessies van “Over de brug” aanpakken, dan is dat juist onze kracht. Ieder mag zijn mooie eigen ik zijn … Niets moet, alles mag … Zelf aangeven wat je fijn vindt, wat niet.
Vaak zie ik op het werk dat we heel vaak inplannen hoe een therapiesessie exact zou moeten verlopen en achteraf is dit vaak helemaal zoals verwacht. Gisteren kreeg iedereen dezelfde schilderopdracht … en de resultaten zijn verbluffend. Even ging mijn hart toch wat sneller slaan toen er heel voorzichtig begonnen werd op dat witte schildersdoek. Maar dan was er daar de buddy, mantelzorger, echtgenoot, dochter, die hielp bij het moeilijke begin. En daarna … wel zoals ik al zei : ze namen de regie zelf in handen omdat wij het toelieten en er vertrouwen in hun hadden. Strakke lijnen die nauwkeuring en precies uitgekozen werden of met de grove borstel alle kleuren benuttend, specifieke figuren of een keuze van mooi op elkaar afgestemd kleurenpallet … het was er allemaal.
Dus 1 ding is hier nogmaals in de verf gezet : “Vergeet dementie, onthou mens “
