Donderdagavond, mijn werkshift zit er bijna op en ik ben klaar voor een verlengd weekend. Nog snel iets naar een afdeling brengen en dan mag ik uittikken. Als ik uit de lift kom, zie ik eenzaam iemand zitten terwijl de andere mensen al zitten te wachten op het eten dat klaar staat op de kar. Even mijn papieren op de verpleegpost afgeven en dan naar huis … Ja, dat zegt mijn verstand, maar mijn hart zorgde ervoor dat ik niet zomaar kon vertrekken. Een persoon die nooit veel zegt, kijkt me aan … een blik die vraagt : blijf even bij mij. “Hey, je zit hier zo alleen. Heb je nog niet honger ?” vraag ik terwijl ik mij op de tafel die naast hem staat, zet.
“Ik weet het allemaal niet meer zo.”, zegt hij. Spreken verloopt niet zo vloeiend meer, maar nu komen de woorden eruit, niet altijd in lange zinnen, maar wel to the point. En ze komen bij mij binnen ! “Ik moet daar gaan zitten. Ik krijg de floepers. (Terwijl hij een gebaar maakt richting zijn hart dat duidelijk angst omschrijft)”, zegt hij.Ik vraag : “Ben je bang ? Ik zie dat je droevig bent” Hij knikt : Ja. “Ik ken daar niemand. Er is niemand van mijn mensen.”
We babbelen even over zijn mensen, die er nog steeds zijn in zijn gedachten. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Dan komt de verzorgende van de afdeling naar ons toe … “Kom je eten? Alles staat klaar.” Ik zeg dat het goed is en dat ik ook eten ga maken. Ik zeg :”Laat het smaken en tot de volgende. Bedankt voor de gezellige babbel.” Een verlegen lachje en daarna zegt hij tegen mijn collega : als zij er is, hoef ik niet bang te zijn.” Een knipoog … Ik moest mijn tranen bedwingen en nu ook terwijl ik het schrijf. Want ik weet dat dit realiteit is in de wereld van dementie. We zijn soms zo gejaagd om naar huis te gaan en staan soms niet stil dat degene tegenover ons hunkert naar de thuis die hij kende. Het enige wat we kunnen doen is even onze tijd delen. Enkele minuutjes zijn soms genoeg en wees eerlijk, we hebben er nog zoveel in overvloed.
Ik kijk uit naar maandag. Ik zal het gesprek van donderdag herinneren, maar misschien is dit niet het zo bij onze bewoner. Ik neem alvast een extra pakje tijd mee naar het werk …
