Afgelopen vrijdag vierden we Jerry zijn verjaardag. Heel moeilijk in deze tijden wanneer je in een woonzorgcentrum verblijft.
Iedere dag nog voel ik mij schuldig dat ik die keuze heb gemaakt. Iedere dag heb ik wel een excuus klaar om hem terug naar huis te halen. Want dat is mijn grote droom, terug een normaler gezinsleven. Al is onze normaal nu anders dan die van vroeger.
Ondanks de steun en de goede zorgen van een topteam, ik ben niet gelukkig met mijn keuze.
Samen met het verzorgingsteam hebben we plannen gemaakt om het toch de beste verjaardag in deze moeilijke periode te maken.
Om 7 uur sta ik al bij de bakker om ontbijt te halen voor Jerry. Ook de taart om te trakteren is besteld.
Gepakt en gezakt vertrek ik naar het woonzorgcentrum. Jerry zijn lievelingsparfum en aftershave : check! Een hele grote handdoek van thuis: check! En een beetje feestelijke kleding : check!
Om 8 uur wandel ik afdeling Heuvel binnen en is het al een geroezemoes van jawelste.
De taart wordt in de koelkast gezet en ik ga naar Jerry zijn kamer.
Daar ligt hij als een burito opgerold in zijn lakens nog te slapen.
De deur is mooi versierd.
Stilletjes zet ik happy birthday to you van Stevie Wonder op. En dan start ook Jerry zijn dag in alle rust.
Hij kijkt eerst naar het clipje.
Dan wens in hem een hele gelukkige verjaardag. Zijn ogen blinken maar er komt geen reactie.
Ik help hem om op te staan en we gaan eerst dit varkentje eens wassen. Ik tover hem om tot het feestvarkentje dat hij is vandaag! Tanden poetsen, scheren, een lekkere warme douche. Hem zijn aftershave laten opdoen, deo gebruiken. Haren fohnen… en dan maakt hij na lange tijd dat geluidje nog eens waarvan wij weten dat hij geniet. Dit ritueel van hem klaarmaken is ook bezig zijn met hem. In alle rust dit kunnen doen, kan ook maar omdat ik op dit moment niet aan andere dingen moet denken of moet doen die er wel zouden zijn wanneer Jerry thuis verbleef. Dan was er geen rustig moment om te genieten.
Als hij klaar is komt Monique stilletjes binnen en feliciteert hem. Zorgt dat Jerry de nodige medicatie krijgt. Vandaag mag hij ontbijten op zijn kamer. Want ik mag niet bij de bewoners zitten. Dus rustig genieten van zijn tasje koffie en een croissantje. Ook dit kan rustig, want ik ben enkel de croissantjes gaan halen. Hij krijgt een mooi versiert dienblad met een feesthoedje. Dit is klaargemaakt terwijl ik hem rustig kon wassen en omkleden.
Thuis zou ik die rust niet gehad hebben en was er al weer chaos geweest. Tenzij dat ik alles tot in de puntjes had voorbereid. Maar geloof mij, je kan niet altijd alles voorbereiden of voorzien. Dat is dementie. En daardoor gaat er veel rust verloren. En af en toe moet je als partner ook een rustmomentje hebben om er weer tegenaan te kunnen. Loopt het in het woonzorgcentrum perfect? Neen, bijlange niet. Maar zolang beide partijen blijven praten en samen naar oplossingen zoeken, blijven we stappen voorwaarts zetten. We kunnen Jerry nu het beste van beide werelden bieden. Hij heeft zijn houvast en vaste structuur. Wanneer Thibau en ik bij hem zijn, krijgt hij de beste versie van ons en is al onze tijd en aandacht voor hem. Want wij moeten nu niet alles zelf doen. We krijgen hulp. Het wil ook niet zeggen dat ik nu alle tijd van de wereld heb of dat al mijn zorgen zijn verdwenen. Maar het zorgt wel voor rustmomentjes.
Na het ontbijt is het cadeautjestijd. Thibau is met zijn pakje afgekomen. Jerry heeft een step gekregen. Dus gaan we een toertje maken. Het is niet gemakkelijk om steeds weer nieuwe dingen aan te bieden. Maar afwisseling zorgt dat Jerry getriggerd blijft om te blijven bewegen. En hij is het levende bewijs dat beweging voor iedereen belangrijk is en zeker voor mensen met dementie. Ik sta er vandaag nog eens extra bij stil van hoever Jerry is teruggekomen. Wat een evolutie hij heeft gemaakt. En stilletjes hoop ik dat we nog wat verjaardagen voor de boeg hebben.
In de namiddag komt Loebna als een wervelwind binnenstormen om Jerry te feliciteren en 3 kushandjes te gooien. Er komt belangrijk bezoek op de afdeling. Ons teken om te vertrekken. Wij komen om 4 uur weer terug zodat Jerry zijn verjaardag met de bewoners kan vieren en kan genieten van het bezoek van de Sint.
‘s Avonds vertrekken Thibau en ik moe maar voldaan. Jerry kan zijn gevoel niet meer uiten en hem blij maken is vermoeiend en soms ook ondankbaar. Maar die kleine momentjes dat we de blijheid of zijn tevredenheid zien maken het allemaal de moeite waard!