Hoe zou het zijn aan de andere kant? Hoe zou het zijn om eindelijk rust te vinden? Hoe zou het zijn om verlost te zijn van dementie? Hoe zou het zijn?
Op geen van deze vragen kan ik een antwoord geven … Wat ik wel weet, is dat het leven met (jong)dementie zwaar is. Zwaar voor de persoon die deze ziekte meedraagt. Zwaar voor de naasten die machteloos langs de zijlijn staan en alles ervoor over hebben om het maar een beetje draaglijk te maken, om herinneringen te maken, om nog te genieten van kleine momenten samen, die ooit zo kostbaar zullen zijn.
We leerden Erwin kennen toen hij samen met zijn broer Peter deelnam aan onze activiteiten van “Over de Brug”. Hij gaf al snel te kennen dat hij het niet eens was met deze rotziekte “dementie”. Ja, hij was duidelijk in zijn woorden . Kort en krachtig. Hij nam deel omdat het van hem verwacht werd om wat te bewegen, om terug onder de mensen te komen … maar de drukte deed soms pijn in zijn hoofd. Eén activiteit zal ik nooit vergeten … onze activiteit met Judo Yes Bilzen. Vanaf het moment dat Erwin 1 voet op de de mat zette, kwam dat vuur in zijn ogen. Iets wat ik bij hem nog niet gezien had. Volle overgave deed hij mee, deelde zijn kennis met de andere judoka’s en het leek of hij even vrij was … even vrij van dementie. Na een tijdje was het deelnemen aan onze activiteiten een opgave … hij had nood aan rustige momenten. Af en toe kreeg ik een berichtje van Niels … soms ook gewoon om ons een pluimpje te geven dat we goed werk deden. Vandaag kreeg ik opnieuw een berichtje … zijn papa was overleden. Het raakte me … en toch … De woorden van Erwin dwarrelden door mijn gedachte. En eigenlijk zou ik dankbaar moeten zijn : dankbaar dat we in de koude wereld van dementie, even vuur in zijn ogen konden zien. Dankbaar dat hij de rust kreeg waar hij zolang op wachtte …
Erwin, rust zacht …