Afscheid nemen van iemand die je dierbaar is, het doet zoveel pijn en de wereld rondom je lijkt plots te verdwijnen. Toch zijn er op dat moment zoveel mensen die je verdriet proberen te verzachten met een kaartje, een berichtje, een schouderklopje, een knuffel of gewoon even stil bij je zitten terwijl je tranen vloeien. Ik dacht dat na zoveel huilen, mijn tranen wel volledig op zouden zijn, maar neen, af en toe dwarrelt er nog eens eentje over mijn wang.
Zondag stond een activiteit van “Over de Brug” gepland en Mario vroeg : zou je die wel laten doorgaan. Ik heb even getwijfeld want onder mensen komen was nu toch wel even heel moeilijk voor mij. Toch wist ik dat ik bij de mensen van ons “Over de Brug” team mezelf mocht zijn. Al waren dat tranen, even niets zeggen,… Het werd een fijn samenzijn waar 2 activiteiten elkaar kruisten. Er werden appeltjes geschild om heerlijke appelmoes te maken, maar ook de creatieve artiesten gingen aan het werk tijdens het schilderen. Het kunstwerk bleef voorlopig bij “Over de Brug” want die heeft een speciale bestemming. De appelmoes werd eerlijk verdeeld zodat er thuis heerlijk van gegeten worden.
Vandaag namen de buddy’s, mantelzorgers en hun partners met jongdementie mij bij de arm : ze luisterden naar mijn verhalen over papa, heel oprecht. Ik vertelde leuke anekdotes over hoe ik mijn papa altijd zal herinneren. En zo vertelde ieder om de beurt een stukje van hun levensverhaal. Want dit zijn de momenten waarvan je weet : Ik ben niet alleen !
