We missen jullie … dat is het eerste wat in mij opkomt. We missen onze donderdagmomenten, jullie lach, jullie enthousiasme, jullie steun, jullie ideetjes, … Deze periode is gewoon voor iedereen heftig. We probeerden als buddies voor jullie klaar te staan wanneer dit nodig was en hoopten op die manier een verademing te zijn. Dit kan en mag in de tijden van CoVid-19 niet. Alle zorg komt op jullie schouders terecht als partner, als mantelzorger … geen hulp van buitenaf, geen opvang, …
Zelf zie ik steeds meer het belang van warme zorg in. Wat ben ik blij dat ik mag deel uitmaken van een team dat dat tikkeltje meer doet dan enkel de technische kant van zorgen. Ik sta op een afdeling voor mensen met dementie … 45 personen waarvan op dit ogenblik hun familie niet op bezoek mag komen, 45 personen die geen weet hebben wat er zich afspeelt achter, maar ook binnen, de muren van hun afdeling. Helaas hebben wij reeds een aantal besmettingen en ook enkele overlijdens. Dit is zwaar … voor iedereen. De angst om besmet te worden is er iedere dag, de liefde om te zorgen voor is gelukkig net dat tikkeltje groter ! We zijn nodig in de zorg, nu, maar ook op andere momenten. Waarom wordt dit enkel gezien in tijden van nood ? En waarom moesten we 2 weken wachten voordat er beschermmateriaal voor handen was ? We gaan niet verder in het verleden … we zijn blij dat we het nu hebben … en het zal nodig zijn de komende tijd . Maar we blijven ons inzetten nu en als de activiteiten weer toegelaten zijn !
Door de ziekenhuisopname van Paul, ben ik nog meer gaan nadenken over wat er moet veranderen voor mensen met (jong)dementie … Het moet en het zal anders moeten gaan dan nu. En ik weet dat er op dit ogenblik heel veel mensen zijn die daar voor zullen wedijveren ! Op mijn wandeling van vandaag kwam ik vergeetmenietjes tegen … Na het typen van de titel en de eerste zin van deze blog , belde Martine van Paul … It must be a sign !#yeswecan