Mag ik even mezelf zijn ?
Mag ik even mezelf zijn ? Als ik je dat vraag, zeg je vast en zeker volmondig : ja natuurlijk !
Wel, weet je het heel zeker ? Ik ga je even vertellen dat jongdementie momenteel een deel van het leven kleurt en langzaam maar zeker, stukje per stukje een beetje van mij wegneemt. Durf jij te kijken naar de persoon die ik altijd was, maar niet te vergeten wie ik nog altijd ben ? Of was je te snel met te zeggen : ja natuurlijk mag je jezelf blijven ?
Mag ik mezelf zijn ? Ook al is dat niet steeds zoals jij dat verwacht.
Mag ik mezelf zijn ? Ook al word ik snel boos omdat ik het niet goed begrijp of kan verwoorden .
Mag ik mezelf zijn ? Ook al kijk ik je niet in de ogen en ben ik snel afgeleid als je tegen mij spreekt. Die vlinder die net voorbij fladderde, was toch zo mooi …
Mag ik mezelf zijn ? Ook al vraag ik je voor de 10de keer hetzelfde, omdat ik weet dat jij mijn toevlucht bent en mij een antwoord kan geven op de vragen die steeds door mijn hoofd spoken.
Mag ik mezelf zijn ? Ook al speel ik steeds opnieuw dat zelfde liedje. Het maakt jou misschien nerveus, maar ik voel mij dan zo goed.
Mag ik mezelf zijn ? Ook al kies ik om ’s nachts wat rond te dolen, gewoon omdat ik een weg zoek, die ik vaak niet vind.
Mag ik mezelf zijn ? Ook al zeg ik al eens iets ongepast, omdat ik nu eenmaal vaak het hart op de tong heb.
Mag ik nog steeds mezelf zijn ?
Weet dat ik je nooit wil kwetsen.
Weet dat ik dit alles niet doe om je op stang te jagen.
Weet dat ik gewoon probeer om mezelf te zijn.
Weet dat gisteren en morgen vaak niet voor mij bestaan. Ik leef vandaag, ik leef nu … en ik zou graag met jou mezelf willen zijn. Ik heb jongdementie, maar ik blijf voor altijd mij !
