Afgelopen dagen zijn heel erg moeilijk geweest.
Jerry is niet in zijn doen. Ook hij heeft last van de maatregelen tegen corona.
Hij wil niet meer terug naar binnen. Hij is weemoedig. Gaat altijd aan de auto voelen of die niet open is zodat hij mee kan.
En dat is hard. Hoe leg ik uit dat hij wel met mij mee mag om naar de dokter te gaan en niet om even samen in de zetel te zitten ?
In de wandelingen zit geen variatie, want we moeten binnen het domein blijven. Dus, hij haakt af.
Onze zoon zijn verjaardag komt in zicht. Moeten we ook dit weer aan ons voorbij laten gaan?
Sorry, een hoopvol blogje kan ik deze keer niet schrijven, want ik heb op dit moment geen hoop !
Of toch wel… ik hoop dat onze beleidsmensen en de directies van de woonzorgcentra zich eens eindelijk gaan verdiepen in de materie van dementie in plaats van op basis van cijfertjes beslissingen te nemen. Want wat kan het betekenen dat je op een lijstje komt dat je geen besmettingen hebt, als je mensen en hun naasten zich ongelukkig voelen. Misschien moeten ze hier ook maar eens een lijstje van gaan aanleggen. God, ze zouden zich nogal verschrikken. Hopelijk denken ze daar eens aan, als ze in het weekend met hun gezin genieten van een rustig moment of de verjaardag van hun kinderen vieren.
Maar goed, een nieuwe week en met hernieuwde moed en op de tonen van Mr E gaan we er weer tegenaan. God damn right it’s a beautiful day. Want er zijn lieve en zorgzame mensen die ons bijstaan in de zorg voor Jerry. Die hem zelfs een mondmasker cadeau doen dat ze bij Over de brug besteld hebben! We kunnen nog gaan wandelen. Jerry is er nog. En voor hem moeten we door blijven gaan. Voor hem moeten we onze zorgen even aan de kant schuiven, want al zegt hij niets, hij voelt wel dat ook wij het moeilijk hebben.
#yeswecan