De winter overbruggen is niet altijd evident. Soms is de creativiteit in mijn hersenlabyrint ver te zoeken. Het is altijd een beetje gokken hoe de groep reageert op een nieuwe activiteit. Perfect zal het nooit zijn rekening houdend met de diversiteit, wat het juist mooi en uitdagend maakt.
Willen jullie graag weten wat vandaag op het programma stond of vertel ik je welke richting het uit ging ? Zal ik voor het laatste kiezen ? De namiddag werd natuurlijk gestart om iedereen oprecht welkom te heten. Wat is het toch telkens weer fijn om iedereen terug te zien. En daar gingen we : onze winterbingo, op maat gemaakt met prenten en niet met cijfers. Natuurlijk horen hier prijzen bij en het was duidelijk dat Sonja har lucky charm bijhad. Verliep het zoals verwacht ? Ja en neen. Het was van het begin duidelijk dat mensen met jongdementie enorm snel afgeleid zijn, dat er bij iedere stap hulp nodig is en dat het bij iedereen anders is … niets nieuws dus. Toch was het weer een beetje schrikken voor mij dat het moeilijker ging dan ik al gewoon was van op mijn werk, met oudere mensen met dementie. Dat dementie op jonge leeftijd totaal anders is, daar ben ik mij al lang van bewust. Maar zo een groot verschil dat was toch weer even slikken. Vooral wetende dat dit dagelijkse realiteit is voor elke mantelzorger waarvan de partner jongdementie heeft. Ik twijfel vaak aan mezelf … doe ik het juist? Had ik het anders moeten doen? Moet ik stoppen met dromen? En dan staat Karel, partner en mantelzorger van Monique recht, haalt een papier uit en het wordt stil …
Beste,
Het is alweer 2 jaar geleden dat ik nog eens een nieuwjaarsbriefje heb geschreven. Normaal begin ik met de woorden “hier sta ik dan in mijn beste pak met mijn Happy Socks aan.
Ik had toen mijn familie beloofd om een marathon te lopen. Dit is me zeker gelukt al was het steeds achter mijn vrouw. Dit hebben we toch wel goed opgelost door samen te fietsen, maar ik had nooit gedacht dat het meer dan een marathon zou worden elke week.
Ik heb het eens opgezocht, het lijkt voor mij al heel lang, maar het is nog maar 2 jaar en een paar maanden. Ik weet het nog alsof het gisteren was, het was op de 8ste ontmoetingsdag van de Alzheimer Liga. Onze dochter had ons ingeschreven voor bedegen op muziek. In het begin was het voor ons wat onwennig, totdat Helen een liedje van ABBA opzette en Monique de kring verliet om tegen Helen te zeggen dat het haar favoriete groep was. Het ijs was gebroken en dan zijn we af en toe eens naar “Over de Brug” gekomen. Nu is het zelfs al zover gekomen dat we het niet meer willen missen. Ook al is het zo ver, maar zolang “Over de Brug” iets gezellig organiseert, willen wij er graag bij horen. Het klinkt misschien een beetje gek maar mocht er iemand soms twijfelen, wat jullie voor ons betekenen kunnen we met geen pen beschrijven.
Jullie vrienden,
Karel en Monique
Deze momenten zijn onbetaalbaar voor ons. En ja, dat traantje dat er bijkomt is omdat het raakt. Woorden zo eerlijk en zo puur, geen eigenbelang, alleen dankbaarheid gestoken in een nieuwjaarsbrief. Wat 2022 ons gaat brengen, weten we niet. We zijn wel heel veel van plan. Want het verschil maken is ons ultieme doel.
