Hoe begin ik aan deze blog? Hoe verwoord ik wat ik wil zeggen?
Wel, het ging even niet goed met me. De grootste fout die ik gemaakt had : niet voor mezelf gezorgd. Een tijdje geleden, na een Kroningsprocessie, werd mijn papa naar het ziekenhuis overgebracht. Er werd een buikaneurysma gevonden. Hij voelde zich kiplekker. Maar vanaf dat moment was het echt de wet van Murphy in mijn leven. Wat mis kon gaan, ging mis. Maar het ergste is toch wel het bang afwachten wat morgen brengt. Mijn papa ligt nu meer dan 3 weken op intensieve en het is nog steeds bang afwachten. Ik maakte een crash om u tegen te zeggen. Emoties niet meer onder controle, niet meer slapen, angstaanvallen, … gewoon omdat ik weigerde om rust te nemen.
Ik weet dat er net zoals mij, mensen dit dagelijks meemaken. Misschien is mijn situatie heel anders, maar zorgen voor een ander of er zijn voor een ander brengt met zich mee dat je al snel zegt : als het beter gaat dan neem ik mijn rust wel. Ik heb mijn goede raad in onze groep al zo vaak aan de mantelzorgers doorgegeven en wat blijkt : ik kon het zelf niet ! Zelfzorg stond niet in mijn woordenschat. De afgelopen weken heb ik dan wat afstand moeten nemen, helaas ook bij de activiteiten van “Over de Brug”. Mijn vrije momenten waren immers de korte momentjes dat we op bezoek konden in Leuven.
Maar we waren niet helemaal onzichtbaar. Ondertussen hebben we wel samen onze belevingstuin winterklaar gemaakt. Een kort gezellig moment waar vele handen licht werk maakten. Voor de rest heb ik, samen met mantelzorger Christel, een dinertje besproken voor ons ganse team bij ’t Lindje in Rijkhoven. Dit was voor het eerst in onze ganse “Over de Brug” carrière mogelijk door de financiële steun van Bouwbedrijf Mommen.
Ik wil iedereen die ons dit jaar op een of andere manier gesteund heeft bedanken. Zo hebben we nieuwe muziekinstrumenten, de boomwhackers, kunnen aankopen en werd onze belevingstuin een oase van prachtige planten.
Een ding wil ik echt nog meegeven : zorg voor jezelf. Maar eens te meer : zorg voor elkaar. Een klein berichtje kan wonderen doen. Er wordt niet verlangd dat je alles oplost. Gewoon weten dat er mensen achter je staan als het even niet meer gaat. Ze zeggen vaak, in nood leer je je echte vrienden kennen … Wees die vriend die er wel is !
